NOÉ UNUI EN MARC SABBAH: VIOOL EN ALTVIOOL IN DIALOOG Posted by Veerle Deknopper | 17/11/2017 | Atelier Marcel Hastir lijkt wel een tijdcapsule. Het atelier van de vijf jaar geleden op maar liefst honderdenvijfjarige leeftijd overleden kunstenaar-filosoof-melomaan is inmiddels beschermd monument en eveneens al drie kwart eeuw de plaats waar grote namen (zoals bvb. Jacques Brel en Barbara) binnen de podiumkunsten hun carrière begonnen. Ook vandaag de dag doet het dankzij een groep hardwerkende vrijwilligers nog steeds dienst als rustpunt voor wie kwaliteitsvolle zalving voor oor, oog en geest wil – en dit op wandelafstand van de drukke Wetstraat. De artiesten van donderdagavond waren twee jonge muzikanten die het publiek de liefde tussen viool en altviool overbrachten. Violist Noé Inui studeerde aan de conservatoria van Brussel, Karlsruhe en Düsseldorf – waar hij momenteel ook woont. Drie maal per jaar is hij ook te gast bij de Japan Philharmonic. Marc Sabbah, geboren te New York, studeerde Cum Laude af in Amsterdam en speelt sinds 2012 solo altviool in het Nationaal Orkest van België.  Hij was laureaat in competities in Manhatten en Berlijn en speelde een recital in Carnegie Hall. Het programma van de avond toonde een eerlijke relatie tussen twee evenwaardige instrumenten. Mensen zijn nogal snel geneigd om de altviool als een soort van broertje van de viool te beschouwen, of louter als een begeleidend instrument. Niets is echter minder waar. De altviool of viola is een volwaardig instrument met een zeer eigen warm timbre. De composities op het programma waren van die aard dat de luisteraar de warme klanken van het instrument ten volle wist op te vangen. Als eerste stond er een compositie van Wolfgang Amadeus Mozart op het programma, Duo voor viool en altviool in drie bewegingen. Wat onmiddellijk opviel was de speelsheid van het duo, de kinderlijke verwondering bij elke klank die samenviel of bij dat ene mooie akkoord of bij dat ene dat het andere opheft, of gewoon de vreugde van de dialoog tussen twee instrumenten en de twee muzikanten vooraan. Muziek werd bevestigd als universele taal. Ludwig Spohr (1784-1859), een beetje een vergeten componist lijkt het. Nochtans werd hij tijdens zijn leven erg op prijs gesteld. Hij schreef vooral kamermuziek, composities voor klarinet en viool en maar liefst tien opera’s. Hij leefde net op dat moment waarop de oude muziek plaats had geruimd voor nieuw geluid én nieuw comfort. Spohr was de man die het het ondersteunend element uitvond waardoor er geen zweetvlekken meer op de viool ontstonden – dit terzijde. Wederom werd duidelijk dat ook dit stuk gekozen werd in functie van een eerlijk verhaal. Het Grand Duo opus 13 werd gekenmerkt door synchrone stukken die mooi geaccentueerd en dus diep ervaren konden worden,afgewisseld met virtuoze dialogen. Zo ook de Drie Madrigalen van de Tsjechische componist Bohuslav Martinů (1890-1959). Drie niet direct in relatie tot mekaar bestaande stukken, maar elk pareltjes op zich. Hij schreef ze oorspronkelijk voor broer en zus Fuchs, nadat hij ze samen de muziek voor viool en altviool van Mozart had horen opvoeren. In die geest schreef hij zijn eigen compositie op hun maat. Trouw aan zijn stijl ervaart men de Boheemse en Moravische volksinvloeden die de speelvreugde enkel maar kunnen vergroten. Krijgt u de kans om dit duo aan het werk te zien, laat ze dan vooral niet liggen.